Παιδικές διαολιές!

Συχνά ήταν κάποτε τα πειράγματα των μεγαλύτερων παιδιών στις τάξεις του δημοτικού, προς τα μικρότερα παιδιά, άλλα και γενικά είχαμε πειράγματα και των μεγάλων προς τα παιδιά, κυρίως για να γελάσουν!

Θέμα ήθελαν βέβαια να τα προσβάλουν, να έτσι το έβλεπαν σαν χωρατό, δηλαδή αθώο πείραγμα.
Συνήθιζαν λοιπόν στις μεγάλες τάξεις του δημοτικού, να κάνουν κάποιες “αθώες” πλάκες και αστεία πειράγματα σε μικρότερα παιδιά, γιατί μαθές, κάποτε έτσι έκαναν και στους ίδιους!
Τα μικρά παιδιά της πρώτης, καμιά φορά δεν έπαιρνε και πολλές στροφές το μυαλό τους, και αυτό ήταν που εκμεταλλευόταν οι μεγαλύτεροι!
Καλούσε λοιπόν κάποιος μαθητής της Ε’τάξης το “Πρωτάκι”, για να του δώσει μια δραχμή, και να πάει στον γέρο μπακάλη, να του ζητήσει “μιας δραχμής παστοδαίμονα”!
Ακολουθούσε τώρα εκεί ένας σύντομος διάλογος:
-Μα ήντα ναι εκειανα τα παστοδαίμονα; Πρώτη φορά τα ακούω!
-Ε να, είναι κάτι παστίλιες, άλλα έχουν και σοκολάτα μέσα, τα βάζει σε χωνάκι!
Πείθεται ο μικρός, παίρνει τα λεφτά, και μπαίνει στο μπακάλικο.
Λέει του γέρο μπακάλη να του δώσει μιας δραχμής “παστοδαίμονα” σε χωνάκι!
Ακούει ανεσως τα βρισίδια και τις βλαστημιές του μπακάλη, βλέπει και κάτι αντικείμενα να του πετά νευριασμένος, και το παιδί τρομαγμένο χτυπά οξω βολίδα!
Τότε μόνο κατάλαβε την γκάφα του!
Κάποια βέβαια στιγμή, θα το πλησιάσει άλλο παιδί, θα του δώσει κι αυτό κέρμα, για να πάει να του πάρει μιας δραχμής “παστοδιάολο”!
Όμως τώρα το βρήκε διαβασμένο στις πονηριές των μεγαλύτερων παιδιών, και δεν πρόκειται να πάει!
Βέβαια τα παιδιά, ήταν στόχος πειραγμάτων και για τους μεγάλους, που πολλές φορές ήθελαν να γελάσουν.
Διάλεγαν ένα παιδί με λιγάκι χαμηλό ΗQ, και το φώναζαν κοντά τους.
-Ελα δω Νικολάκη, θα πας κάπου; Να μέχρι το περίπτερο…
Θέλω να μου πάρεις πέντε δραχμών “σαρσίδια”!
-Μα ήντα ναι εκειανά τα “σαρσίδια”; Δεν τα έχω ακουστά.
-Μα είναι κάτι σαν μικρά τυροπιτάκια, να στα βάλει λες του σε ένα χωνάκι.
Ρώτα τον αν να έχει “σαρσίδια”, και πάρε μου και μια πορτοκαλάδα!
Πάει και δω αμέριμνο το παιδί και ρώτα τον περιπτερά:
-Έχρεις μπάρμπα “σαρσίδια”;
Αγριεύει και δω ο περιπτεράς, που κατάλαβε λάθος, κι αρχίζει να βρίζει τον μικρό!
Γυρίζει πίσω και βλέπει στα βλέμματα των μεγάλων πως μάλλον την πάτησε!
Την άλλη φορά οι μεγάλοι θα διαλέξουν άλλο παιδί να πειράξουν.
Φωνάζει κάποιος της παρέας ένα άλλο παιδί, και του λέει με κάποια σοβαρότητα χωρίς να γελάει,:
-Καλημέρα Μανωλιό!
Δε μου λες, θαρθείδια;
Καλημέρα, τι μου λες, δε καταλαβαίνω;
Με βρίζεις;
-Οχι μωρέ, γιατί να σε βρίσω, απλά σε ρωτάω, θαρθείδια;
-Ε καλά, εσύ με κοροϊδεύεις!
-Αντε πάλι!
Μωρέ εγώ σε ρωτάω αν θα ρθεί η ίδια!
Που το βλέπεις το αστείο!
Όμως παρά όλα αυτά, ο μικρός καταλάβαινε πως τον πείραζαν!
Τα παιδιά βέβαια στις παρέες τους, είχαν τα πειράγματα τρόπο ζωής, όπως λέμε ψωμοτύρι.
Θα ξεκινήσει κάποιος της παρέας:
-«Εψοφήσανε λέει 40 γαιδάροι, κατέχεις πού»;
-«Όχι, που»;

«Στο Μονοφάτσι»!
Εννοεί με το ρήμα μονοφάτσοι, να τσι φαει δηλαδή μονομιάς!
Το άλλο πάλι θα πει:
Εγώ θα λέω μια πόλη, και σεις θα μου τη λέτε, άλλα θα βάζετε τη λέξη “κό”. Θα πω “Αθήνα”, εσείς θα λέτε “κο Αθήνα”! Πάμε:
-Λαρισα
-Κο Λάρισα!
-Σιτεία
-Κο Σιτεία!
-Λαμία!
-Κο Λαμία!

Τι; Είπες κόλα μια;
Του έδινε έτσι μια ξυλιά!
(Κολώ = δέρνω).
Κάτι παρόμοιο ήταν και το λογοπαίγνιο του “Μηθηκα”.
Πρότεινε κάποιος να λέει αυτός ινο να στα ζώων, και εκείνα να επαναλαμβάνουν τη λέξη συν τη λέξη “μήθηκα”!
Έτσι έλεγε δύο τρία ζώα, μέχρι να πει στο τέλος την αίγα…

-Κόλα μια, είπες; Ε πάρτην λοιπόν για να μάθεις!

Κείμενο: Γεώργιος Γεωργιος Χουστουλακης
Φωτογραφία από το διαδύκτιο